الهم عجل لولیک الفرج

انتظار فرج و ظهور آن حضرت (صلوات الله علیه)

مبحث اول: فضیلت انتظار، و ثواب منتظر، و انتظار پیغمبران و امامان نسبت به این امر
در این باره همین بس که حضرت سید الساجدین (علیه السلام) در دعای عرفه بر منتظران درود فرستاده و برای آنان دعا کرده بعد از دعا کردن برای مولایشان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) دعا کند.
از امام صادق (علیه السلام) آمده که فرمود: «خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبتش منتظر ظهور او باشند و در هنگام ظهورش فرمانبردار از او، آنان اولیای خدا هستند نه ترسی برایشان هست و نه اندوهگین شوند.»
مبحث دوم: در وجوب انتظار حضرت قائم (علیه اسلام) بر همه ی افراد
و بر این مطلب دلالت می کند (اضافه بر بعضی از آن چه گذشت) روایتی که ثقة الاسلام کلینی (قدس سره) در اصول کافی به سند خود از اسماعیل جعفی آورده که گفت: مردی بر حضرت ابوجعفر امام باقر( علیه السلام) وارد شد و صفحه ای در دست داشت، حضرت باقر (علیه السلام) به او فرمود: «این نوشته مناظره کننده ای است که پرسش دارد از دینی که عمل در آن مورد قبول است. عرض کرد: رحمت خداوند بر تو باد همین را خواسته ام. حضرت ابوجعفر باقر (علیه السلام) فرمود: گواهی دادن به این که هیچ معبود حقی جز خدا نیست، و این که محمد بنده و رسول او است، و این که اقرار کنی به آن چه از سوی خداوند آمده، ولایت ما خاندان، و بیزاری از دشمنانمان، و تسلیم به امر ما، و پرهیزکاری و فروتنی، و انتظار قائم ما، که ما را دولتی است که هر وقت خداوند بخواهد آن را خواهد آورد.»(1)

*****
1. تقی، موسوی، مکیال المکارم، ج2، ص222 و 233

کلام امام زمان
فليعمل کلُ أمرءٍ منکم بما يقربُ به من محبتنا، ويتجنب ما يدنيه من کراهيتنا وسخطنا
ای شیعه ما 

هر يك از شما بايد به آنچه كه او را به دوستى ما نزديك مى‌سازد، عمل كند و از آنچه كه خوشايند ما نبوده و خشم ما در آن است، دورى گزيند.
منابع:تهذيب الأحكام (تحقيق خرسان) / مقدمةج 1 / 38 / 13 - التوقيعان المباركان ….. ص : 37الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسي) / ج 2 / 498 / ذكر طرف مما خرج أيضا عن صاحب الزمان ع من المسائل الفقهية و غيرها في التوقيعات على أيدي الأبواب الأربعة و غيرهم ….. ص : 479الوافي / ج 26 / 286 / بيان ….. ص : 279بحار الأنوار (ط - بيروت) / ج 53 / 176 / باب 31 ما خرج من توقيعاته ع ….. ص : 150

محبوب نمودن آقا صاحب الزمان(عج) در میان مردم

و بر این امر دلالت دارد که هر کس محبتش واجب و نیکو است، سزاوار است او را محبوب نمود. و نیز دلالت می کند بر آن؛ محتوای فرموده ی خدای تعالی در حدیث موسی (علیه السلام) که: «مرا در میان آفریدگانم محبوب ساز …» و به طور صریح بر آن دلالت می کند آن چه در روضه کافی به سند خود از آقا امام صادق (علیه السلام) آورده که فرمود: «خداوند رحمت کند بنده ای که ما را نزد مردم محبوب نماید و ما را در معرض دشمنی و کینه توزی آنان قرار ندهد، همانا به خدا سوگند اگر سخنان زیبای ما را برای مردم روایت می کردند به سبب آن عزیزتر می شدند، و هیچ کس نمی توانست بر آنان وصله ای بچسباند، ولی یکی از آنان کلمه ای را می شنود پس ده کلمه از پیش خود بر آن می افزاید.»
و در مجالس صدوق به سند خود آورده از آقا امام صادق(علیه سلام) که فرمودند: خداوند رحمت کند بنده ای را که مودت مردم را به سوی ما کشاند و به آنچه می شناسند با آنان سخن بگوید و آنچه را منکرند وا گذارد.(1)
و خدا محبّت و موّدت حضرت مهدی(علیه السّلام) را در ضمن محبّت سایر اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و اله و سلم) بر همگان واجب نمود:
«قل لا أسألکم علیه اجراً الّا المودّة فی القربی» بگو من از شما جز مودّت و محبّت خویشاوندانم اجر و مزدی برای رسالت نمیخواهم.(2)

*****

1. تقی، موسوی، مکیال المکارم، ج2، ص221 و 222
2. سوره شوری، آیه 23