الهم عجل لولیک الفرج

نیا نیا گل نرگس جهان که جای تو نیست

دو صد ترانه به لبها یکی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس که در زلال دلی

هزار آینه نقش و یکی ز خال تو نیست

نیا نیا گل نرگس تو را به خاک بقیع

که شهر ما نه مُهیای گامهای تو نیست

نیا نیا گل نرگس به آسمان سوگند

قسم به نام و نهادت دلی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس ز رنجمان تو مکاه

کسی ز خلق و خلائق فدای راه تو نیست

نیا نیا گل نرگس بدان و آگه باش

که جای سجده گه ِ ما هنوز مال تو نیست

نیا نیا گل نرگس که چون علی تنها

به فجر صبح ظهورت کسی کنار تو نیست

نیا نیا گل نرگس به مجلس ندبه

که ندبه ، ندبه خرقه است و پایگاه تو نیست

نیا نیا گل نرگس دعای عهد کجاست؟

نه این نماز جماعت به اقتدای تو نیست

نیا نیا گل نرگس به جان تشنه عشق

دعا دعای ظهور است ولی برای تو نیست
 
نیا نیا گل نرگس سقیفه ها برپاست

ردای سبز خلافت ولی برای تو نیست
 
نیا نیا گل نرگس به مادرت زهرا

کسی برای شهادت به کربلای تو نیست

نیا نیا گل نرگس نیا به دعوت ما

هزار نامه کوفی یکی برای تو نیست

نیا نیا گل نرگس فدا شوی مولا

برای عصر عجیبی که خواستار تو نیست

امام صادق(ع):
«ينادي باسم القائم (عليه‌السلام) في ليلة ثلاث و عشرين، و يقوم في يوم عاشورا، و هو اليوم الذي قتل فيه الحسين بن علي (عليه‌السلام) لکأني به في يوم السبت العاشر من المحرم قائما بين الرکن و المقام، جبرئيل (عليه‌السلام) عن يمينه ينادي: «البيعة لله»، فتصير اليه شيعته من اطراف الأرض تطوي لهم طيا حتي يبايعوه، فيملأ الله به الأرض عدلا کما ملئت جورا و ظلما».
«در شب بيست و سوم (ماه رمضان) به نام قائم (عليه‌السلام) از آسمان ندا مي شود و در روز عاشورا که روز شهادت امام حسين (عليه‌السلام) است، قيام مي کند. گويي با چشم خود مي بينم که آن بزرگوار در روز شنبه دهم محرم در ميان رکن و مقام ايستاده، جبرئيل (عليه‌السلام) در طرف راست آن حضرت بانگ برمي آورد که: «البيعة لله»، پس شيعيان او از اطراف جهان به سوي او مي شتابند، زمين در زير پاهايشان طي مي شود، تا به محضر او رسيده، بيعت مي کنند. روي زمين را پر از عدل و داد کند، آن چنان که پر از جور و ستم شده باشد».
ارشاد المفيد/ ص361

 اظهار اشتیاق به دیدار آن بزرگوار

و این از نشانه های دوستان و موالیان آن جناب است، و در خوبی و استحباب آن هیچ تردیدی نیست، چون در دعاهای روایت شده برای آن حضرت این معنی آمده است. و بر این مطلب دلالت دارد آن که مولایمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) اظهار اشتیاق به دیدارش را داشت، چنان که در حدیث روایت شده از آن حضرت (علیه السلام) در وصف حضرت مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) در حرف عین گذشت که پس از آن که قسمتی از صفات و نشانه های او را بیان فرمودند و به بیعت کردن با او و اجابت نمودن دعوتش امر کرد، فرمود: «آه» و به سینه اش اشاره نمود و شوق به دیدارش را اظهار داشت. می گویم: نیک بودن اشتیاق به آن حضرت (علیه السلام) امر واضح و روشنی است، که هیچ پوشیدگی در آن نیست، زیرا که این لوازم محبت است که از دوستان جدا نمی گردد، و عبارت: «خداوند پاداش شوق تو را عنایت فرماید» اشاره به ثواب ارزنده ای است که بر آن مترتب می شود، چنان که فرمایش امام صادق (علیه السلام) در حدیث آینده برآن دلالت دارد با احترام و تجلیلی که در آن هست. این که فرمود: «ای ابوعبدالله التماس مکن که او را ببینی …» منظور دیدن آن حضرت به گونه ی امامن گذشته (علیهم السلام) یعنی هر وقت که خواسته باشی این امر برایت فراهم باشد، و اما این که درخواست دیدن آن حضرت به طور مطلق چیزی نیست که منع شده باشد بلکه از وظایف متدینین است، و رسیدنشان به این سعادت بسیار اتفاق افتاده است.(1)
شوق دیدار یار را شاید نتوان برای همگان یک وظیفه شمرد، این وظیفة عاشقی است. این تکلیف سوختگان هجران است. آن کس که فراق حضرت مهدی(علیه السّلام) بی تابش کرده، آن کس که دوری رخ زیبای یوسف فاطمه(علیها السّلام) خواب را از چشمانش گرفته، آن کس که غیبت مولایش راحت و آرامش و آسایش را از او سلب نموده، به چیزی جز دیدار نمی اندیشد .
«عزیزٌ علیّ ان اری الخلق و لاتری» بر من دشوار است که مردم را ببینم اما تو دیده نشوی…(2)

*****

1. تقی، موسوی، مکیال المکارم، ج2، ص246
2. فرازی از دعای شریف ندبه